Salvador Espriu i Castelló

Provo de kantiko en la templo

Ho, kiel mi lacas de mia
poltrona, olda, tiel sovaĝa lando;
kaj kiel mi ŝatus foriri
norden,
kie, onidire, homoj estas puraj
kaj noblaj, kleraj, riĉaj, liberaj,
viglaj kaj feliĉaj!
Tiam, ĉe la kongregacio, la fratuloj dirus
malaprobe: “Kiel birdo nesto-fuĝa,
tiel homo forlasas sian teron”,
dum mi jam lontane, priridus
la leĝon kaj l' antikvan saĝecon
de ĉi mia dezerta popolo.
Sed mi ne sekvos mian revon iam;
nur, ĉi tie, restos ĝis la morto.
Ĉar ankaŭ mi estas tre poltrona kaj sovaĝa
kaj amas, krome, kun
dolor' despera
ĉi tiun mian povran,
ruban, tristan, domaĝan patrujon.

Tradukis el la kataluna R. F. Albert Reyna

La Ondo de Esperanto, 2005, №3 (125).